در مقام نقد چنین نسبت هایی به ساحت حضرت ابراهیم (علیه السلام) باید گفت مقصود جاعلان چنین احادیثی از دو حال خارج نیست؛ یا آن ها دروغ های سه گانه ای را که به آن حضرت نسبت داده اند دروغ هایی حقیقی پنداشته اند و معتقدند آن حضرت در واقع به این دروغ ها تشبّث کرده اند، یا اعتقاد دارند که این دروغ ها مصلحتی بوده و برای اهداف مشروعی تحقق یافته است! حال آنکه این پندارها و اوهام از نظر عقل و خرد محکوم است و با صریح آیات و روایات معتبر، تنافی دارد، زیرا:

الف) خداوند متعال در قرآن کریم، حضرت ابراهیم (علیه السلام) را با زیبنده ترین اوصاف مورد مدح و ثنا قرار داده است؛ از جمله:

1.در وصف راست گویی ایشان فرموده است «واذکر فی الکتاب ابراهیم انّه کان صدیقاً نبیّاً» « در این کتاب از ابراهیم یاد کن که او بسیار راست گو و پیامبر خدا بود.» در این آیه حق تعالی تنها به عنوان صدق و راست گویی برای ابراهیم اکتفا نکرده، بلکه با به کار بردن صیغه ی مبالغه ی «صدیق»(بسیار راست گو) نشان می دهد که این خصیصه ملکه ای راسخ و غیرقابل زوال در آن حضرت بود.

2.در جای دیگر از برگزیدگی و هدایت یافتگی وی سخن به میان آورد، می فرماید: «انّ ابراهیم کان امّة قانتا لله حنیفاً و لم یک من المشرکین شاکرا لانعمه اجتباه و هداه الی صراط مستقیم» «ابراهیم (به تنهایی) یک امت بود مطیع فرمان خدا و خالی از هر گونه انحراف و از مشرکان نبود. شکرگزار نعمت های پروردگار بود، خدا او را برگزید و به راهی راست هدایت کرد.

بدیهی است که خدای متعال هیچ گاه یک دروغ را چنین مقام والایی نمی بخشد و از میان همگان به مقام برگزیدگی نایل نمی کند و عنوان هدایت یافتگی به راه مستقیم نیز چنین فردی صادق نخواهد بود.

با این حال چه طور انسان راضی می شود چنین پیامبر بزرگواری را کذّاب و مردی دروغ پرداز بخواند که هر وقت دستش از همه جا کوتاه شد، به دروغ تشبّث کند؟ چه طور ممکن است خداوند کسی را که در راستی و درستی، خدا را مراقب خود نمی داند، به آن اوصاف زیبا مدح کند و به فضایل کریمه ای بستاید؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: